Mon histoire vraie se déroule en Grèce de crise de 2012.
Je suis professeur du français et j’enseigne depuis 2002. J’ai vécu beaucoup de moments heureux avec mes élèves mais en juin 2012 quand la crise a éclaté en Grèce j’avais le malheur de vivre un évènement qui m’a marqué profondément. Les parents de mes élèves Maria (10 ans) et Kostas (15 ans) m’ont annoncé qu’ils vont émigrer à l’étranger. Je croyais que j’étais prête de « perdre » des élèves qui quitteraient le pays pour des raisons d’émigration mais quand le moment des adieux est arrivé j’ai aperçu que ce moment n’est jamais facile.
Mes élèves et leur maman étaient en face de moi silencieux et ils écoutaient les souhaits et les conseils pour l’avenir que j’essayais de prononcer. Maria m’avait entouré de ses bras par la taille même que Kostas écoutait sans parler. Quand j’ai approché pour lui dire adieu il m’attrapé par les poignets et en pleurant, avec une voix à fendre l’âme m’a dit « Ne laisse pas mes parents me prendre d’ici !».
Cette phrase d’un garçon de 14 ans, c’est l’image la plus lourde de la crise que j’apporterai à mon âme pour toute ma vie. Chaque fois que je raconte cette histoire, je me sens que je fais une prière, un souhait pour ces enfants qui sont partis. Pour s’apaiser un peu par mes culpabilités, par Erinyes qui me chassent. Pour tout ce que je n’ai pas fait ou ce que je n’ai pas dit inconsciemment pour aider ces enfants rester en Grèce.
Traduction en grec
Για τα παιδιά που έφυγαν
Η δική μου αληθινή ιστορία διαδραματίστηκε στη Ελλάδα της κρίσης.
Είμαι καθηγήτρια γαλλικών και διδάσκω από το 2002. Έζησα με τους μαθητές μου πολλές ευχάριστες στιγμές αλλά τον Ιούνιο του 2012 όταν η κρίση είχε ξεσπάσει για τα καλά στην Ελλάδα είχα την ατυχία να ζήσω ένα γεγονός που με στιγμάτισε βαθιά. Οι γονείς δυο μαθητών μου της Μαρίας (10 χρονών) και του Κώστα (15 χρονών), μου ανακοίνωσαν πως θα φεύγανε μετανάστες στο εξωτερικό. Πίστευα πως ήμουν έτοιμη να «χάσω» μαθητές που θα εγκατέλειπαν την χώρα για μετανάστευση αλλά όταν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού διαπίστωσα πώς αυτή η στιγμή δεν είναι ποτέ εύκολη.
Οι μαθητές μου με την μαμά τους στεκόταν απέναντι μου και άκουγαν σιωπηλοί τις ευχές και τις συμβουλές που προσπαθούσα να ψελλίσω για το μέλλον. Η Μαρία με είχε αγκαλιάσει από την μέση ενώ ο Κώστας απλά άκουγε. Όταν τον πλησίασα για να τον αποχαιρετήσω άρπαξε τα χέρια μου από τους καρπούς και κλαίγοντας με σπαρακτική φωνή μου είπε «Μην αφήσεις τους γονείς μου να με πάρουν από εδώ».
Αυτή η φράση ενός αγοριού 14 χρονών είναι η πιο βαριά εικόνα της κρίσης που θα κουβαλάω πάντα μέσα μου. Κάθε φορά που λέω αυτήν την ιστορία νιώθω πώς κάνω μια προσευχή, μια ευχή για κείνα τα παιδιά που έφυγαν. Για να ηρεμήσω λιγάκι τις τύψεις, τις Ερινύες που με κυνηγούν μέσα μου. Για όσα δεν είπα ή δεν έκανα ασυνείδητα για να βοηθήσω αυτά τα παιδιά να μείνουν στην Ελλάδα. Άθελα μου.